του Κώστα Κατσάπη

Τους τελευταίους μήνες που δουλεύω στο πρότζεκτ του GR80s ένα όνειρο έρχεται συχνά τις νύχτες και μού ταράζει τον ύπνο. «Βρίσκομαι» στον χώρο όπου στη διάρκεια του Ογδόντα η οικογένειά μου διατηρούσε ψιλικατζίδικο. Ο χώρος είναι ερειπωμένος και εμφανώς εγκαταλελειμμένος. Εγώ ψάχνω κάτω από τον πάγκο, εκεί που βάζαμε τα τσιγάρα και τα παυσίπονα Αλγκόν να δω τι υπάρχει. Κάτι με αναστατώνει έντονα και ξυπνάω με δυσάρεστη αίσθηση.