Του Λεωνίδα Αντωνόπουλου

 

Αποφεύγω να μιλάω για το παρελθόν. Τις αναμνήσεις μου δύσκολα τις μοιράζομαι. Και επίσης δε μ΄αρέσουν οι συγκρίσεις: Το τότε και το σήμερα, το εμείς και το εσείς, το πριν και το μετά, όλα αυτά. 

Αλλά αυτή εδώ, τα GR80s, είναι μία πρόκληση. Δεν είμαι αφηγητής της ζωής μου αλλά κάποιος που τεκμηριώνει τις αναμνήσεις του. Και με τον τρόπο αυτό τις υποβάλλει σε επαλήθευση. 

Αναζητώ την επιβεβαίωση όχι όσων συνέβησαν αλλά της σημασίας που έχουν σήμερα -και για μένα.  Και αλλάζω τις ιεραρχήσεις: Ορισμένα από όσα έζησα μικραίνουν, άλλα μεγεθύνονται, ανάμεσά τους και κάποια που δεν έτυχε/δεν μπόρεσα/δεν ήθελα να τα ζήσω. Άλλη μία πρόκληση αυτή. 

Είχα την τύχη,  για τους όρους με τους οποίους στήνεται αυτή η έκθεση, να ζήσω τα μισά 80s ως μαθητής και φοιτητής και τα άλλα μισά ως «μάχιμος ρεπόρτερ» της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία καθημερινής εφημερίδας –των «ΝΕΩΝ». Πώς το έλεγε ένα έξυπνο σλόγκαν; «Πρώτα ζούμε κι ύστερα γράφουμε». Κάπως έτσι. Ήμουν νέος, το αντικείμενο του πόθου για διαφημιστές, έμπορους, επιχειρηματίες της ημέρας και της νύχτας, πολιτικά κόμματα. Και, ταυτοχρόνως, κάποιος που διαμόρφωνε την εικόνα για τον κόσμο (τους). Ένα δρων υποκείμενο της ιστορίας. 

Η εμπειρία των ελληνικών των 80s ήταν αδιαμεσολάβητη από την αρχή ώς το τέλος. Εμπειρία από πρώτο χέρι. Δεν ήταν η Ελλάδα που άλλαζε, οι νέες εξελίξεις, τα μεγάλα γεγονότα, οι τομές, οι κρίσεις, ο θαυμαστός τεχνολογικός κόσμος. Ήταν η ζωή μου. Η απόλυτα φυσιολογική ζωή μου. Ένα απομυθοποιημένο παρόν που δέχομαι την πρόκληση να το ανασυστήσω για να καλύψω κενά, να κλείσω λογαριασμούς, να μάθω κάτι περισσότερο για μένα. Και γιατί με συγκινούν τα συλλογικά, ηρωικά εγχειρήματα.

 

Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος είναι επιμελητής του περιπτέρου «Νεανικές υποκουλτούρες και πρωτοπορίες». Aν έχετε κάτι σχετικό από τη δεκαετία του Ογδόντα, συμπληρώστε τη φόρμα εδώ και γίνετε μέλη της κοινότητας της έκθεσης GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη.