Tου Κώστα Τσιαμπάου

Τον Ιανουάριο του 1980 ήμουν τριάμησι χρονών. Πριν λίγο καιρό είχαμε εγκατασταθεί στο νέο μας διαμέρισμα στο Παγκράτι με τους γονείς μου και την νεογέννητη αδερφή μου. Το ρετιρέ του 4ου ορόφου δεν είχε επιπλωθεί καλά-καλά γι αυτό μπορούσα και μεταφερόμουν με αστραπιαία ταχύτητα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Πάνω στα κρύα γκρίζα μάρμαρα του καθιστικού ή τα ζεστά ξύλινα πατώματα των υπνοδωματίων, τρέχοντας με τα πόδια ή γλιστρώντας με το αγωνιστικό ποδηλατο-αυτοκινητάκι μου. Από αυτήν την άποψη τα 80κάτι τετραγωνικά του χώρου μου φαίνονταν ατελείωτα. Ατελείωτο μου φάνηκε βέβαια και εκείνο το βράδυ του 1981 που όλες οι πολυκατοικίες της Αθήνας άρχισαν να κουνιούνται ταυτόχρονα και εμείς μετακομίσαμε για λίγο στη μονοκατοικία του παππού και της γιαγιάς. Η πολυκατοικία μας ωστόσο άντεξε μια χαρά και το διαμέρισμα γέμισε σταδιακά με καινούργια πράγματα. Παιδικά έπιπλα από σουηδικό καπλαμά και πτυσσόμενα τραπέζια από φορμάικα, μασίφ καναπέδες με εμπριμέ σατέν υφάσματακαι μπρονζέ φωτιστικά με γυάλινα άνθη,ναίφ πίνακες ζωγραφικής με δέντρα και μαλακές μοκέτες σε παλ χρώματα, εισαγώμενα πλαστικά παιχνίδια και διάφανα μουράνο ζωάκια, φουτουριστικές γιαπωνέζικες τηλεοράσεις και μεταλλικά στερεοφωνικά με μπλε λαμπάκια,ιλουστρασιόν βιβλία τέχνης και αφίσες από παιδικά εβδομαδιαία περιοδικά, αντιγραμμένες κασέτες μουσικής και δισκέτες υπολογιστή διαμέτρου 5 και 1/4.

 Της Κατερίνας Σχινά

Θα φτιάξουμε, λοιπόν, την ιδανική βιβλιοθήκη της δεκαετίας του ’80. Θα φτιάξουμε, σαν να λέμε, τη βιβλιοθήκη της νιότης μας. Εκείνη που στήσαμε με τα πρώτα κερδισμένα μας χρήματα, αφού είχαμε ξεκοκκαλίσει ό, τι υπήρχε και δεν υπήρχε στην οικογενειακή βιβλιοθήκη, τον Νίτσε και τον Ντοστογιέφσκι, τον Καζαντζάκη και τον Σταντάλ, ολόκληρη τη γενιά του ’30 στις μικρού σχήματος, χαρτόδετες εκδόσεις της «Εστίας», τον Σεφέρη (σε ένα τόμο) και τον Ελύτη (συλλογή τη συλλογή) από τον Ίκαρο,  αφού είχαμε ξεμπερδέψει με τα μαρξιστικά πασαλείμματα και τις θεωρητικές πολιτικές ακροβασίες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Όχι πως δεν είχε ήδη δείξει ο εκδοτικός χώρος σπάνια αντανακλαστικά – σημειωτική και ψυχανάλυση από τις εκδόσεις Χατζηνικολή (που δεν υπάρχουν πια), λίγος λίγος ο Φρόιντ από τις εκδόσεις Επίκουρος (που δεν υπάρχουν πια), Φουκώ και Μπαρτ από τις εκδόσεις Ράππα, ως και Βίτγκενσταϊν (το Tractatus) από τις εκδόσεις Παπαζήση – από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Όμως η έκρηξη (πριν από την διόγκωση των επόμενων δεκαετιών), σημειώνεται εκείνη την παράξενη, τη θολή, την υποσχετική και συνάμα μετέωρη δεκαετία, τη δεκαετία ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, ανάμεσα στις φτηνές, γεμάτες τυπογραφικά λάθη, αδέξιες μεταφραστικά αλλοτινές εκδόσεις και σ’ εκείνες που επενδύουν είτε στην παράδοση και την πείρα, είτε στο ανανεωμένο παράδειγμα ενός Φίλιππου Βλάχου, είτε σε μια γεμάτη αυτοπεποίθηση και νεανικό σφρίγος εφόρμηση προς ανεξερεύνητες οδούς.

Tης Ορσαλία-Ελένης Κασσαβέτη

Να μην πιστεύεις στις εικόνες, και δη στις κινούμενες. Να προσπαθείς να τις ανασυνθέσεις βάσει των λεπτομερειών που παραλείπονται από το κάδρο. Τα ξέφτια μιλούν. Να τα φανταστείς – μπορείς; Οτιδήποτε επιμένει ή υπολείπεται είναι ένα ψέμα, εσύ του δίνεις ζωή, εσύ κατασκευάζεις τη ζωή. Μία ψεύτικη εικόνα που κινείται σε ρυθμούς VHS.

Γρήγορες διαδικασίες στα μέσα του 1980: η βιντεοκασέτα γυρίζει στην αρχή ύστερα από την παράκληση του ιδιοκτήτη της συνοικιακής βιντεο-λέσχης∙ φροντίζει να στο θυμίσει με ένα χρυσό αυτοκόλλητο πάνω στον πλαστικό σκελετό. Με την ίδια βιασύνη, οι βιντεοταινίες σχεδιάζονται εξαρχής για να διοχετευτούν σε έναν «τρίτο δίαυλο» και να ικανοποιήσουν εκείνον, αυτούς κι εσένα που αναζητάς να πατήσεις τα «κουμπιά της ελευθερίας» μακριά από το αλλοπρόσαλλο τηλεοπτικό έρεβος των δύο κρατικών καναλιών. Για να διασκεδάσεις. Αλλά και πάλι πως γίνεται να πιστεύεις τις εικόνες μίας ελληνικής βιντεοταινίας;

Του Νικόλα Σεβαστάκη

Η συμμετοχή μου στο πρότζεκτ GR80s-Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη οφείλεται σε διαφορετικά κίνητρα και ανάγκες. Στη βιωματική ενσυναίσθηση, σε μια ορισμένη αναλυτική περιέργεια, σε ερωτήματα παλαιά που επανέρχονται στοιχειώνοντας και τον σημερινό χρόνο. Και έπειτα είναι αυτή η ίδια η άγνωστη επικράτεια μιας τέτοιας σύνθετης διοργάνωσης. Όλα αυτά μαζί, λοιπόν. Λόγοι παράταιροι ίσως, αλλά που καταλήγουν στο ίδιο, στην επιλογή της συμβολής στο εγχείρημα.

του Κώστα Κατσάπη

Τους τελευταίους μήνες που δουλεύω στο πρότζεκτ του GR80s ένα όνειρο έρχεται συχνά τις νύχτες και μού ταράζει τον ύπνο. «Βρίσκομαι» στον χώρο όπου στη διάρκεια του Ογδόντα η οικογένειά μου διατηρούσε ψιλικατζίδικο. Ο χώρος είναι ερειπωμένος και εμφανώς εγκαταλελειμμένος. Εγώ ψάχνω κάτω από τον πάγκο, εκεί που βάζαμε τα τσιγάρα και τα παυσίπονα Αλγκόν να δω τι υπάρχει. Κάτι με αναστατώνει έντονα και ξυπνάω με δυσάρεστη αίσθηση.