Έχεις κάτι απο το Ογδόντα; Η έκθεση στηρίζεται στη συνεισφορά σου! Εάν το επιθυμείς μπορείς να δανείσεις αντικείμενα απο την προσωπική σου συλλογή και να γίνεις κι εσύ μέρος των GR80s. Αναζητούμε αντικείμενα απο την εκπαιδευτική ζωή της δεκαετίας του '80 και υλικό του κοινωνικού κράτους.
Οι επιστημονικοί υπεύθυνοι και γενικοί επιμελητές της έκθεσης, Βασίλης Βαμβακάς και Παναγής Παναγιωτόπουλος, μιλούν στη Lifo και στον Γιάννη Πανταζόπουλο για την έκθεση GR80s. H Eλλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη.
Του Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου
Ανήκω σε όσους «συνελήφθησαν» μέσα στη δικτατορία και κατόπιν εξαργύρωσαν όλα τα οφέλη από αυτή τη «σύλληψη». Για να το πω απλούστερα, γεννήθηκα το 1972 και βίωσα με μακάρια ευχαρίστηση όλα τα ωραία της μεταπολίτευσης: τη μακρύτερη περίοδο του ελληνικού κράτους με τέτοιο βαθμό πολιτικής σταθερότητας, τέσσερις δεκαετίες χωρίς πολιτειακές μεταβολές, μια αδιατάρακτη ειρήνη και μια οικονομική ανάπτυξη και ευημερία που ούτε στα τρελά της όνειρα δεν είχε φανταστεί τούτη η κοινωνία των τέως αγροτών και των τρυφερών τους βλασταριών. Για ένα πιτσιρίκι σαν του λόγου μου -καθαρά βιωματικά μιλώντας- η δεκαετία του ’80 ήταν ένας παράδεισος.
Έχεις κάτι απο το Ογδόντα; Η έκθεση στηρίζεται στη συνεισφορά σου! Εάν το επιθυμείς μπορείς να δανείσεις αντικείμενα απο την προσωπική σου συλλογή και να γίνεις κι εσύ μέρος των GR80s. Αναζητούμε κομματικό υλικό όλων των κομμάτων, μικροαντικείμενα κομματικής ταυτότητας, υλικό φοιτητικών παρατάξεων και τοπικών παρατάξεων, αναμνηστικά απο κομματικά φεστιβάλ.
O Κωνσταντίνος Πίττας είναι από τους πιο θερμούς φίλους της έκθεσής μας και μας έχει ευγενικά παραχωρήσει ορισμένες από τις υπέροχες φωτογραφίες του. Στα πλαίσια της έκθεσής μας, ετοιμάζουμε μαζί του κάτι πολύ ξεχωριστό. Προς το παρόν όμως, θα απολαύσουμε τη φωτογραφική ματιά του στην Ευρώπη της δεκαετίας του ’80 σε μια πολύ σημαντική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη. Τον συγχαίρουμε και ευχόμαστε καλή επιτυχία και σας παροτρύνουμε να επισκεφτείτε την άλλη Ευρώπη του Κωνσταντίνου Πίττα.
Tου Κώστα Τσιαμπάου
Τον Ιανουάριο του 1980 ήμουν τριάμησι χρονών. Πριν λίγο καιρό είχαμε εγκατασταθεί στο νέο μας διαμέρισμα στο Παγκράτι με τους γονείς μου και την νεογέννητη αδερφή μου. Το ρετιρέ του 4ου ορόφου δεν είχε επιπλωθεί καλά-καλά γι αυτό μπορούσα και μεταφερόμουν με αστραπιαία ταχύτητα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Πάνω στα κρύα γκρίζα μάρμαρα του καθιστικού ή τα ζεστά ξύλινα πατώματα των υπνοδωματίων, τρέχοντας με τα πόδια ή γλιστρώντας με το αγωνιστικό ποδηλατο-αυτοκινητάκι μου. Από αυτήν την άποψη τα 80κάτι τετραγωνικά του χώρου μου φαίνονταν ατελείωτα. Ατελείωτο μου φάνηκε βέβαια και εκείνο το βράδυ του 1981 που όλες οι πολυκατοικίες της Αθήνας άρχισαν να κουνιούνται ταυτόχρονα και εμείς μετακομίσαμε για λίγο στη μονοκατοικία του παππού και της γιαγιάς. Η πολυκατοικία μας ωστόσο άντεξε μια χαρά και το διαμέρισμα γέμισε σταδιακά με καινούργια πράγματα. Παιδικά έπιπλα από σουηδικό καπλαμά και πτυσσόμενα τραπέζια από φορμάικα, μασίφ καναπέδες με εμπριμέ σατέν υφάσματακαι μπρονζέ φωτιστικά με γυάλινα άνθη,ναίφ πίνακες ζωγραφικής με δέντρα και μαλακές μοκέτες σε παλ χρώματα, εισαγώμενα πλαστικά παιχνίδια και διάφανα μουράνο ζωάκια, φουτουριστικές γιαπωνέζικες τηλεοράσεις και μεταλλικά στερεοφωνικά με μπλε λαμπάκια,ιλουστρασιόν βιβλία τέχνης και αφίσες από παιδικά εβδομαδιαία περιοδικά, αντιγραμμένες κασέτες μουσικής και δισκέτες υπολογιστή διαμέτρου 5 και 1/4.
